Verbondenheid

Soms ervaar ik het ineens, dat gevoel van verbondenheid met alles om me heen. Op het moment dat ik me daarvan bewust word, is het alsof ik iets lichter word. Het is een gevoel van blijdschap, verwondering en dankbaarheid. Herken je dat? Ik had het vanmorgen.

 

Verwondering

Ik zag een prachtige zonsopgang, met grote contrasten in kleur, licht en helderheid. Toch is het een geheel, hoort het bij elkaar. Nu kijk ik naar buiten en zie de herfstaster bloeien.Ik voel me ineens totaal verwonderd en denk: hoe bijzonder is dat eigenlijk! Dat ik de blaadjes aan de bomen geel zie kleuren. De natuur die steeds gewoon meegaat in de cyclus van de seizoenen. Zich nu opmaakt voor de winter, de tijd van loslaten. Ineens realiseer ik me, wat is het eigenlijk raar dat wij mensen dat niet doen! Of ons er soms zelfs tegen verzetten. Ja ok, we doen andere kleding aan, omdat we het anders koud hebben, of warm. En we zijn wat vaker binnen of buiten. Maar we buffelen gewoon door, (meestal) zonder verder oplettend te zijn. Dat is als tegen de stroom inzwemmen.

Afstemmen op jezelf en de natuur

Meegaan met de seizoenen, dat is iets moois en eigenlijk natuurlijks. Je zou het haast vergeten. Maar als je openstaat, al je zintuigen open zet voor de details, dan doet dat wat met je. Je kunt je laten verwonderen, ontroeren. Voelen wat het met je doet. De verstilling die er komt in de herfst en op haar hoogtepunt is in de winter, de levendigheid en bloei van de lente, de zindering van de zomer. Je kunt je eigen ‘practice’ erop aanpassen. Of het nou yoga of meditatie is, wat je eet of hoe je je dag indeelt. Of je gehoor geeft aan je gevoel juist de stilte of de opwinding te willen opzoeken. Je kunt afgestemd zijn op jezelf en op de natuur, op al het leven om je heen, als je je ervoor openstelt. Wij mensen staan daar namelijk niet los van, maar zijn er onlosmakelijk mee verbonden. Dit besef geeft (mij) steeds weer acuut een gevoel en vrij en toch ultiem verbonden zijn. Ademruimte is het gevolg. En dankbaarheid.

9 november 2019