Kanker zet je wereld op zijn kop
Kanker zette mijn wereld op zijn kop! Nu sta ik aan de andere kant en ben blij, omdat ik (ondanks klachten!!) vriendschap sloot met mijn lichaam, mijZelf, het leven.
Kanker zet alles z’n kop. Maar ik weet nu ook dat ik juist hierdoor mijn voeten stevig in de aarde kon planten en uitgroeien tot een rijker, dankbaar mens en door dit alles van betekenis ben.
Een brief aan mezelf uit 2018
“Vanmorgen was het het follow up gesprek in het UMC. Goed nieuws! Na MRI scan is de conclusie: complete remissie; op dit moment geen teken van kanker meer te zien op de scan. Ik heb de best mogelijke uitslag gekregen! Alle pijn niet voor niets!
We zijn erg opgelucht en hebben het met zijn 3tjes gevierd. En toch, hoe moeilijk ook, want het lijkt ondankbaar, voel ik me helemaal niet blij. De tranen blijven maar komen. Ik had gehoopt het van de daken te willen schreeuwen, maar er is zoveel verdriet! Ergens ook niet gek. Ik weet me geen raad met de uitersten waartussen ik heen en weer geslingerd word. Geconfronteerd met mijn sterfelijkheid en vervolgens weer mogen leven. Terwijl alles anders is. Het zijn ook tranen van ontlading, maar er is veel verdriet.
Verdriet om mijn voor altijd veranderde lijf en geest, om alle klachten die er zijn. Verdriet om mijn leven dat al jaren lijkt stil te staan en ik nu weer moet oppakken. Maar hoe dan?! Ik ben in remissie, maar de komende jaren blijven spannend. Ik ben in remissie, maar zal nooit meer zwanger zijn. Ik ben in remissie, maar weet niet hoe ik mijn leven richting moet geven. Ik weet maar één ding, ik kan en wil niet terug naar hoe mijn leven was. Er is teveel gebeurd.
Er zit maar één ding op: pas op de plaats. Eindelijk ademhalen, tijd nemen, alles laten bezinken. De rust nemen die ik nodig heb. Ik hoop dat het me lukt om uit te vinden hoe ik verder kan en wil. Want nu voel ik me opgesloten in een hoofd dat het niet doet (geheugen, concentratie, prikkels) en in een lijf dat nog lang niet op krachten is.”
Ontwaken, aarde, wortelen, uitgroeien (en bloeien)
Omdat er niets anders op zat, maakte ik die pas op de plaats. Er kwam, en dat is een hele geschiedenis, ruimte voor acceptatie. Als ik er nu naar kijk is dat het moment van ontwaken geweest voor mij. Een angstig niemandsland, zonder fundament, maar met een heel sterk gevoel van: er is iets mooiers weggelegd voor mij, ik ben onderdeel van iets waarvan ik altijd voelde dat het er was, maar nooit echt mocht verschijnen. Ik gun mezelf vertrouwen, rust en moeiteloosheid.
Op het moment dat ik me langzaam over kon geven aan dat wat er was, ontstond er ruimte. Ruimte om te voelen dat ik ruimte nodig had, mijzelf die ruimte gunde. Ruimte om te voelen dat ik het eigenlijk zelf was die ik zocht. Er kwamen omstandigheden, mensen, boeken op mijn pad. En Zijnsoriëntatie. Dat klopte meteen voor mij, in elke vezel. “Rusten in Zijn, doen wat je echt wilt”. Ik ben er niet, zal er ook nooit komen. Dat klinkt frustrerend, dat is het soms ook, want een spiritueel & persoonlijke groei pad is nou eenmaal niet altijd leuk..maar wel altijd mooi! Dat is mijn ervaring. En als ik me dan besef dat dat niet eindig is, dan maakt dat me nederig en krachtig, het ontroert en maakt blij. Het besef dat ik door wat ik zelf doorgemaakt heb én doormaak anderen kan helpen, coachen, begeleiden bij hun eigen groei- en ontvouwingsproces is weten waar het mij om gaat in dit leven en het leven van deze missie. Ondanks het gebrek aan energie dat er gewoon is en mag zijn, levert dit enorm veel levenskracht en energie. Een essentiëler soort energie.
