Gipskruid
Vandaag zijn het de rozen die ik kreeg van zus en schoonzus. En de bloempjes van het gipskruid in de vaas. Een tak met fragiele witte bloemetjes. De roze rozen door die waas van wit. Het contrast tussen roze, wit en groen.
Mijn oog trekt me, het is mooi, teer en stil. Meestal voel ik aan vanuit welk perspectief ik moet kijken, letterlijk. Ik kijk dan van heel dichtbij naar de details die mijn aandacht vragen. Dan is het vrij eenvoudig om de verstilde kracht van pure schoonheid te ervaren.
Inzoomen
Ik pakte mijn telefoon en zoomde in met de camera. Mijn ogen kunnen dat nou eenmaal niet. Zeker niet van heel dichtbij (en dat wordt steeds lastiger #leesbril🤓). Ik doe dit best vaak, want een modern hulpmiddel als een flink zoomende camera op je telefoon kan zo mooi in beeld brengen wat ik eigenlijk zie, maar ook weer niet, omdat mijn fysieke ogen dat dus niet kunnen.
Fragiele, complete schoonheid
Dit is wat ik zag:
Elk bloemetje van het gipskruid is prachtig en compleet van zichzelf en onmisbaar voor de tak als geheel. Onderdeel van die fragiele, witte waas. Het roze van de rozen is extra krachtig en fel in contrast met het wit en groen.
En knorrende Benjamin. Elk haartje hoort precies te zijn waar het is. Zoveel tinten oranje en wit in dat bepaalde patroon. Een slapende kat. Kwetsbaar, zacht en ook zo sterk! Niets staat op zichzelf. Alles is mooi, compleet en uiterst zichtbaar. Juist in relatie met alles eromheen. Zichtbaar in de eenheid.
Open blik, details matter!
Neem serieus waar je oog naartoe getrokken wordt.
Kijk ernaar, met een open blik. Zoom in. Desnoods met behulp van je telefoon. En ervaar de schoonheid. Dat doet verbazend veel. Mij bezorgt het gevoelens van nederigheid, dankbaarheid, zachtheid en verbondenheid. Juist na afgelopen week, waarin ik me niet fit, erg moe en alleen voelde en twijfel voelde over alles wat ik in gang zet, had ik dat erg nodig. Het helpt. Ik voel me fitter en heb weer wat meer vertrouwen in de koers die ik vaar.
