Een geschiedenis van verlies 

In 2014 werd ik moeder van mijn lieve dochter, het mooiste geschenk dat ik ooit kreeg. Ik maakte ook vijf miskramen mee, een voor en vier na de geboorte van mijn dochter. In 2016 werd ik voor de 7e keer zwanger, van een zoon. Het leek goed te gaan, maar hij bleek zeer ernstig ziek. Ik verloor hem toen ik bijna 24 weken zwanger was. Het was alsof ik alle vaste grond onder mijn voeten verloor. Mijn laatste kans ontnomen werd, mijn strohalm afgepakt. En het was mijn grootste wens! Ik was zo boos op mijn lichaam, zo boos op het leven! Verlies van ongeboren leven is complex, omdat het afscheid betekent van dat wat je zo graag had willen leren kennen, maar wat niet de kans kreeg. Het gaat niet alleen om rouwen om het verlies van je kind of zwangerschap. Secundair verlies is de hele rij dominostenen die tegelijkertijd ook omvalt. Dit is een complex rouw- en verwerkingsproces. 

Exact een jaar later in juli 2017, na meerdere niet gelukte IVF/PGD (embryoselectie) pogingen, kreeg ineens ik ernstige bloedingen. Ik weet nog precies waar ik was. In de Efteling met mijn gezin en schoonfamilie. Ik was net daarvoor door mijn beste vriend uit Antwerpen gevraagd of ik ‘meter’ wilde worden van zijn pasgeboren zoon. Ik bloedde als een rund en spoedde me naar een toilet, mijn dochter in de wandelwagen ging mee naar binnen, ik kon haar natuurlijk niet buiten laten staan. Zij was toen drieëneenhalf. “Mama, wat zijn dat voor bloedplasjes?” Ik hoor het haar nog zeggen. Na spoedonderzoek bleek het baarmoederhalskanker te zijn, stadium IIIB. Het beetje vast grond dat ik in een jaar had opgebouwd, werd in een ruk weggeblazen. Ineens bestond mijn leven uit in-en uitwendige bestraling en chemotherapie. Ik kwam acuut in de overgang, werd onvruchtbaar. Mijn lichaam, mijn geest, mijn leven voorgoed veranderd. Ik wist ik niet eens of dit leven er nog zou zijn. Het idee mijn dochter te verliezen, ineens te doorzien- en voelen dat ik niet voluit geleefd had, bezorgde me intense angst en pijn. Alsof mijn fundament instortte. Het zou nooit meer hetzelfde zijn.

Zielsverlangen

Tegelijkertijd brak er iets open in mij. Een verlangen naar rust en liefde voor mezelf. Een verlangen naar authentiek en autonoom leven waarin ik voluit zou mogen gaan i.p.v. mezelf klein houden uit angst of leven naar zogenaamde verwachtingen. Mijn oude jas was definitief te klein. Een existentiële Angst en een Zielsverlangen werden tegelijkertijd wakker. Een vreemd soort Niemandsland wat ik nu zie als mijn moment van (spiritueel) ontwaken. Een verlangen naar en het mezelf oprecht gunnen van een moeitelozer leven met een liefdevolle relatie met mezelf. Dat verlangen was zo sterk dat er voor mij een reeks ‘toevalligheden’ plaatsvond. Nu weet ik dat het mijn innerlijke stem was die sprak.

In deze periode kwam (Centrum) Zijnsoriëntatie in mijn leven en ik voelde in elke vezel: dit klopt. Een compleet intuïtief ingegeven keuze, met zeer grote gevolgen. Namelijk de grootste weerstand ooit voelen, toch dwars door mijn pijn gaan. En vooral: rust, vrede en ruimte vinden van binnen. In mijn lichaam zijn. Dat lichaam dat mij zo in de steek had gelaten, voelde ineens veilig! De vriendschap waar ik al mijn leven lang naar zocht, vond ik in vertrouwen in mijn lichaam en in contact met wie ik in essentie ben. Dat is rijk en mooi! Ook moeilijk soms, maar door deze weg te gaan, ‘wist’ ik ineens dat pijn, verlies, verandering, weerstand geen vijanden zijn, maar ingangen tot groei. Het grootste verlies kan de ervaring van een groot geschenk blijken te zijn: contact met wie je werkelijk bent. 

Wat je hebt, verlies je, wat je bént, kun je niet verliezen

Pijn, (levensbedreigende) ziekte, verlies, afscheid en rouw horen bij het leven.  Dat is de cyclus van het leven, ieder mens krijgt ermee te maken. Maar ieder verlies betekent ook: een transitie in naar een nieuw begin. Mijn Visie is: Als je werkelijk je verlies leert lijden, je pijn onder ogen ziet en doorvoelt, dan bevrijdt dat je. Verlies is altijd een begin van groei en transformatie, als alles wat er is er mag zijn. Wat je hebt, verlies je, wat je bént, kun je niet verliezen. Voorbij de chaos is rust. Voorbij de haat is liefde. Voorbij de pijn is oneindige ruimte. Er is een plek die er altijd is en waarvan ik nu weet dat die dichterbij is dan al het andere. Als je zoekt, dan zoek je altijd naar jezelf. Als je pijn hebt, dan moet je (leren) luisteren. De enige dat jou echt kan helpen, dat ben je Zelf (met wat begeleiding op zijn tijd). Dat weet ik nu.

Hoe een groot verlies een geschenk kon zijn

De Jas van Jos staat voor mijn te krappe jas waaronder ik mijn lichaam niet voelde. Mijn jas die voelde als een tweede huid, maar me ervan weerhield werkelijk voluit te leven. Mijn jas met talloze zakken waarin alle moeilijke dingen werden weggestopt. Zodat ik maar niet hoefde aan te kijken dat ik leefde vanuit angst. Angst voor niet goed genoeg, angst om mensen te verliezen. Ik hield mezelf klein, sprak me vaak niet uit, deed werk dat al lang niet meer bij me paste, luisterde niet naar mijn lijf. Ik leefde vanuit een overvol hoofd. Het woord “moeten” speelde een hoofdrol in mijn leven, steeds maar doorgaan. Ik geloof zeker niet dat ik pijn over mezelf heb afgeroepen, begrijp me niet verkeerd. Waar ik wel van overtuigd ben, is dat mijn ziel me met steeds sterker wordende signalen riep.

En dat ik wat te doen heb met mijn geschiedenis van verlies en ‘pijn’ in mijn buik, in bron van levensenergie, de kern van het vrouw-zijn. Ik zei het al als klein meisje toen ik verpleegster wilde worden: ‘Ik wil mensen helpen’.

Nu geef ik mijn levenslessen door en mag ik hopelijk in jouw leven van betekenis zijn. Dat maakt dankbaar. DeJasvanJos staat nu voor wie ik ben als coach en begeleider. De liefdevolle, warme jas die ik jou kan bieden. Een veilige plek waar jij dichter bij jezelf kunt komen. Het is mijn Missie om bij te dragen aan een bewustere wereld waarin vrouwen zoals jij vanuit groeiend (Lichaams)Bewustzijn met meer (Lichaams)Vertrouwen, Rust en (Zelf)Liefde zichzelf en in de wereld kunnen zijn. Het is een mooie reis, maar ook pittig en eenzaam soms. Een fijne coach als metgezel, die een stukje meeloopt op je pad kan erg fijn en helpend zijn. Iemand die jouw reis erkent, herkent als een beschikbare bron en een veilige jas. 

Bel mij voor een gratis oriënterend gesprek. NEEM CONTACT OP