Adem hoog
Al dagen voel ik me moe! Adem hoog, hoofd aan, nergens zin in. Vanmorgen dacht ik: Blegh! Een hoop gejengel in m’n kop, ge-oordeel en ge-moet. “Dit wordt niks vandaag. Te lang geNetflixt (genetnikst). Je moet verder met website, plannen uitwerken. Huis moet schoon, schoonmaakster komt pas vólgende week maandag! Bennie heeft aandacht nodig.” Gelukkig was ik me bewust van het gejengel, waardoor er iets veranderde.
Wat heb ik nu nodig?
Dochter kwam badkamer in. Beetje humeurig, want nog moe van verjaardag en buikgriep. Even oogcontact via de spiegel en toen de grootste lol! Vooral grappen over poep, kots en pies doen het goed op ‘t moment.
Gezelligheid bij het ontbijt en onderweg naar school. Op school zei iedereen vriendelijk gedag. Toen ik thuiskwam voelde ik me lichter. Ik besloot, ik ga het nu écht doen (want vaak doe ik dat niet)! Mezelf de vraag stellen: wat heb ik nu het meest nodig?
Op mijn meditatiekussen stelde ik mezelf de vraag opnieuw. Wat heb ik nu nodig? Ik voelde acuut de moeheid in mijn lichaam; zware armen, benen, ogen, een dof hoofd. Ik wil slaap, lief zijn voor mijn lijf!
Mild
Ik liet de afgelopen week passeren. Familiefeest, kinderfeest, traktatie maken, cakejes bakken, Bennie (alias kolerekat alias lieffie) in puberteit (lees: gietvloer/gordijnen/bank-stress…), bouwen aan website, plannen maken, contacten leggen, kind ziek, kotsbak, ik ziek, slecht slapen, moe, minder gemediteerd (dus minder stilgestaan). Het was ineens zo duidelijk waarom ik me zo moe voel! En ik kon het laten. Met mildheid.
Vandaag dus geen e-mail of geklus aan websites, geen uitgewerkt plan, geen gepoetst huis. Ik heb Bennie veel buitenlucht gegund🐱😉. Zelfs “rotzooi” in huis kon ik laten! Wel heb ik naar buiten gestaard, geslapen, boek (Liefde in Wonderland, toevallig een ‘nuttig’ boek) uitgelezen en lekkere lunch gemaakt. En dit geschreven, want daar had ik zin in. Aangezien mijn site/blog ‘under construction’ is blijven staan vandaag, post ik wel, al is het (net als vele ander berichten) nog niet zichtbaar… Da’s ok, ik laat het even, met ruimte en rust voor mijn vermoeide lijf.
