De Pusher en de Criticus
Ik kom net van mijn coach. Dat is heerlijk! Ik kom altijd met meer energie, moed en vertrouwen terug dan ik had toen ik wegging. De afgelopen dagen zette de vraag “wat moet ik nu doen?” me vast. Van alles doen, niet echt wat gedaan krijgen. Mijn adem zat hoog. Teveel zuurstof in mijn kop en te weinig in mijn lijf leek het wel. Ik schoot vol in twijfel en vergelijken. Mijn Innerlijke Criticus liet flink van zich horen. “Dit gaat je nooit lukken”, “Je bent er niet klaar voor”. En vriendje De Pusher deed vrolijk mee. “Je logo en website moeten af”, “Eerst dit doen voordat je echt kunt beginnen”. Als ik blijf luisteren naar dit geblaat, ben ik er op mijn tachtigste nog niet klaar voor.
Een liefdevolle, confronterende spiegel
Heel fijn om dan zelf een coach te hebben. Een liefdevolle, maar confronterende spiegel. “Heel leuk”, zei ik met een knipoog. Maar het is waar. Het is maar angst. Het zijn maar overtuigingen. Diep van binnen weet ik dat ik het kan, dat de antwoorden al in me zitten. Durven doen lukt door durven Zijn. Niet door als een kip zonder kop mezelf te (laten) pushen. Er waren wat tranen en we hebben gelachen! Om al die stemmetjes en vooral om wat ze zeggen. Een beetje humor stopt de identificatie. Mezelf hierin kunnen begeleiden is fijn. Soms iemand laten meekijken ook.
Angst en verlangen horen bij elkaar
De angst om niet goed genoeg te zijn is er regelmatig. Dit vol aankijken roept verlangen en angst op. Ook in de start van mijn bedrijf gaat dit hét thema van 2020 zijn. Het afgelopen jaar ben ik zo hard gegroeid dat ik er soms bang van werd. Lawines aan kwartjes die vielen. Een overdonderende ruime stilte die ik in mezelf ontdekte. Mijn verlangen aankijken = angst. Want wat als dit niet meer is wie ik ben, wie ben ik dan? Loskomen van identificatie met gevoelens, oordelen en overtuigingen maakt vrij! Maar het is ook naakt als strategie wegvalt. Nu ik mijn te krappe jas losknoop, is het soms wat koud, maar ik kan makkelijker ademhalen, dus ik durf het aan.
