Zoals de stand van de zon mijn schaduw korter of langer maakt, zo doet mijn innerlijke criticus dat met mijn innerlijke schaduw. Natuurlijk staat die niet aan de hemel, maar zit hij in mijn hoofd. Toch weet hij heel slim van positie te veranderen om mij te kunnen vertellen wat hij kwijt moet. De ene keer heel subtiel, de volgende keer alsof hij door een megafoon in mijn oor schreeuwt. Hoe wiebeliger ik me voel, hoe makkelijker hij me doet geloven dat wat hij zegt waar is. Mijn beperkte zelf wordt dan groter, mijn innerlijker schaduw langer. Als een schaduw dat geen verlengstuk van mezelf meer is, de andere kant van de medaille, maar een zwarte ruimte die mij vroeger volledig kan omvatten.
Ruim baan voor de criticus!
Tegenwoordig omvat hij me niet meer helemaal, er blijft een stuk vrij bewustzijn dat ziet wat er gebeurt, toch zat ik er afgelopen week tot mijn nek toe in. Alsof alleen mijn hoofd nog vrij spel had en mijn lichaam zat opgesloten. Nou, dat heb ik geweten! Als alleen mijn hoofd vrij spel heeft, betekent dat ruim baan voor de criticus! De schaduwzijde vol projectie en beperkende overtuigingen is een kant van mezelf die ik liever niet zie. Nog altijd niet. Wel handig dat het daar dan lekker donker is. Maar nu ik er dankzij een beetje nightview veel meer zicht op heb, bied ik de criticus af en toe maar een stoel aan en ga met hem in gesprek.
Dan blijkt de innerlijke supporter de innerlijke criticus nog niet de baas
De aanleiding voor dit alles was de eerste tweedaagse van het nieuwe jaar van de Coachopleiding Zijnsorientatie bij het Centrum Zijnsorientatie in Zeist. Een coachopleiding betekent jezelf op een dubbel spoor ontmoeten; als coach en als coachee. Dat vraagt enorm veel moed, zelfcompassie en innerlijke kracht. De overtuiging “ik ben niet goed genoeg” krijgt ineens een totaal nieuwe dimensie. Dan blijkt de innerlijke supporter de innerlijke criticus nog niet altijd de baas.
Constructieve zelfbegeleiding
Dan wordt het belang dat het er vooral om gaat om mezelf constructief begeleiden en dit steeds verder te verfijnen extra duidelijk. Het vraagt blijvende commitment aan mezelf. Die wil ik mezelf met alle (Zelf)liefde geven, want het brengt veel. Maar makkelijk is het niet. Het besef dat de kwaliteit van zelfbegeleiding direct samenhangt met de kwaliteit van de begeleiding aan een ander is belangrijk. Als coach moet je daar kunnen zijn, waar de client (nog) niet kan zijn. Ik besef me eens te meer het belang van persoonlijk dieptewerk en zelfbegeleiding, daar waar het het meeste pijn doet. Wat een lol, zo’n coachopleiding. Het is niet makkelijk, wel bevrijdend. Het is niet leuk, wel mooi.
Ook een coach verdwaalt nog wel eens en dat mag!
Als ik er voor kies er voor mezelf te zijn, ontstaat er namelijk ruimte voor dat wat gevoeld wil worden. In de open stilte die daarop volgt, integreren de delen die verdwaald leken in het donker. Ik voel me verbonden en meer heel. Ook een coach verdwaalt nog wel eens en dat mag. Het pad eindigt namelijk nooit. Gelukkig wordt de routekaart steeds completer en verschijnt door de bomen steeds vaker het bos. De zon mag haar licht weer schijnen. Een schaduw is dan weer schaduw, veranderlijk en ok. En ik voel “gewoon” nog waar ik het voor doe: een routekaart Zijn voor jou.
