Een mooi, eenzaam en kloppend pad
Een halve waarheid
“Benjamin en ik doen even fijn een dutje op de bank.” Het liefst zou ik dit bijschrift zetten bij deze foto. Omdat het een mooi beeld is en de tekst ook klopt. Tot op zekere hoogte. Ik heb lang zitten twijfelen of ik dit nou moest doen, zo open zijn over wat er echt speelt op dit plaatje. Maar ik doe het toch. Ja, het was een fijn dutje, rustgevend met zo’n spinnend, jong katje ernaast.
Maar het is de halve waarheid. Want als ik alleen dit vertel, dan vertel ik niet de reden van dat dutje erbij. Dat ik me na een ochtend achter de computer vaak zo moe en overprikkeld voel, dat er niet veel meer uitkomt, of in kan, in dat hoofd van mij. Dat mijn lijf wel wil, maar die kop niet. Dat ik sinds de kanker en de behandelingen zo snel moe ben in mijn hoofd. Me dan niet meer kan concentreren en me zo overprikkeld voel dat ik mijn ogen dicht wil doen en mijn vingers in mijn oren. Om me af te sluiten voor de visuele en auditieve prikkels, voor álle prikkels. Dat ook naar binnen keren en de stilte opzoeken soms niet meer werkt. Dat ik dan plat móet, voor een dutje. Zo allesbepalend is die moeheid dan daarboven.
Beperkt zijn
Een beperking heet het, als arbeidsdeskundige en verzekeringsarts de balans opmaken voor de WIA. Afgekeurd voor 65%. Dat is niet leuk kan ik je zeggen. En toch, ik ervaar het zo, als een handicap. Het is eng, pijnlijk en bevrijdend om dat eens zo te zeggen. Het is waar, voor mij. En juist nu het beter met me gaat, de buitenwereld over het algemeen niets aan mij ziet en het ook fijn is om oprecht te zeggen dat het goed met me gaat, voelt het soms ook eenzaam. “En? Ben je alweer aan het werk?” Deze vraag is elke keer als een stomp in mijn maag. Ik kom dan ineens niet meer uit mijn woorden, omdat ik bang ben om zichtbaar, waarachtig te zijn. Bang ook om wat ik sterk voel niet waar te kunnen maken of commentaar te krijgen. Ik doe veel vrijwilligerswerk, maak grote stappen, maar nee het is geen nieuwe betaalde baan. Dus telt het soort van niet mee, lijkt het soms.Dan kom ik soms ook niet meer niet uit mijn woorden als ik wil vertellen wat ik dan wel aan het doen ben.
Eenzaam
Het is soms oprecht een eenzaam pad, hoe kloppend dat pad voor mij ook voelt. Als het dan wel lukt om te uiten hoe het zit voor mij, dan ga ik stralen en voel ik het stromen. Dat hoor ik dan ook terug. Maar opgesloten zitten in dat overprikkelde hoofd, minder kunnen dan wat ik wil of wat ik vroeger aankon. Dat accepteren is niet eenvoudig. Op de rem te móeten trappen, terwijl ik zo sterk voel wat ik te doen heb. En ik zoveel zin heb om te gáán.
Zijnsoriëntatie
De keuze voor Zijnsoriëntatie is de beste keuze die ik had kunnen maken. Ik zie investeren in mijn persoonlijke en spirituele ontwikkeling als een cadeau aan mezelf. Tegelijkertijd zijn het mooie stappen in mijn ontwikkeling als coach en begeleider. Ik zie en voel nu veel beter hoe mooi het leven is dan voordat ik ziek werd. Mediteren en yoga/lichaamswerk heeft een wereld voor me geopend die daarvoor nauwelijks zichtbaar was. Het leven heeft me zoveel loeren gedraaid en mijn lichaam liet mij keer op keer in de steek. Ik ben veel verloren. Ik wantrouwde het leven en mijn lijf. En toch durf ik nu te zeggen dat al mijn verlies me ook iets heel belangrijks bracht, het heeft me wakker gemaakt, me mijn verlangen doen voelen.
Verlies als kans
Een verlangen om terug te keren naar iets wat er eigenlijk altijd al was. Ik ben begonnen aan de (lang niet altijd makkelijke!) reis van hoofd naar hart, van de stem in mijn hoofd naar de stem binnenin. Daar is stilte, dankbaarheid en helderheid. Zelfs in mijn buik, zo dicht bij de kern, waar al het verlies plaatsvond, groeit nu zachtjes vertrouwen. Vertrouwen wat ik, vanuit de grond van mijn hart, ook al die andere vrouwen gun en waar ik weet dat ik een belangrijke bijdrage kan leveren. Ik durf de ellende, het verlies te zien als kans. Een paar maanden geleden begon ik aan TNBW Academy om stappen te zetten in mijn zichtbaarheid, het echt helder krijgen van mijn waarom en om eerste stappen te zetten in het starten van een eigen bedrijf.
Ondernemerschap
Een bedrijf waarin ik alles wat ik heb meegemaakt kan gebruiken voor de ‘goede zaak’. Ik droom ervan om bij te dragen aan bewustwording, de wereld een klein beetje liefdevoller maken. Ik droom van een wereld waarin vrouwen zoals ik hun ‘te krappe jas’ uit durven doen. Vrouwen die (na een heftige verlieservaring) voelen: nu is het tijd voor mij, die jas móet uit! Die weten dat wat ze te bieden hebben er eindelijk uit mag komen. Dat ze mogen vertrouwen op dat prachtig intelligente lijf dat je alles vertelt als je stil durft te worden. Aan dit ontvouwingsproces wil ik bijdragen. En dat ga ik dus ook doen! Fijn om dat zo sterk te voelen en eindelijk te durven zeggen!
Vertrouwen
En toch mezelf dan op de bank te zien liggen met Ben. Het geeft een dubbel gevoel: het is fijn om een sterke purpose te voelen & het is ronduit k.u.t. om trager te (kunnen) gaan dan ik wil. Maar ik vertrouw op mezelf en het grotere geheel. Ik doe het op mijn manier en mijn eigen tempo. Ook al is het soms moeilijk en eenzaam. Maar na angst komt vertrouwen. Na stagnatie de flow. Na overprikkeld zijn helderheid. En na moeheid energie. Twee kanten van dezelfde medaille. Daar houd ik me aan vast.
